در سال ١٣۹۴، بعد از هشت سال وقفه در برگزاری راهپیمایی روز جهانی کارگر در ایران، خانه کارگر و شورای اسلامی کار موفق شدند برای برگزاری راهپیمایی در خیابان، موافقت وزارت کشور را جلب کنند و مجوز بگیرند، اما مجوز دولت یازدهم به معنای انعطاف‌پذیرتر شدن دولت در برابر اعتراض‌ها و اعتصاب‌های کارگری نبود.
دور جدید سرکوب فعالان کارگری در سال ١٣۹۴ از بازداشت فعالان
شناخته شده کانون صنفی معلمان و رهبران کارگری فراتر رفت و دامن کارگرانی را که به
حقوق‌های معوقه یا برگزاری آزمون استخدامی اعتراض داشتند نیز گرفت.
بازداشت ٢٠ نفر از کارگران مس خاتون‌آباد
در ششم بهمن‌ماه ١٣۹۴ که اعتراض آن‌ها به نحوه برگزاری آزمون استخدامی بود و
همچنین بازداشت هشت نفر از کارگران سیمان درود که تنها به تعطیلی کارخانه معترض
بودند، تحمل پایین دولت تدبیر و امید را در برابر اعتراض‌های کارگری بیش‌تر نمایان
کرد.
کارفرماها هم عده‌ای از کارگرانی که در
اعتصاب‌های کارگری سال گذشته شرکت داشتند را اخراج کردند و وزارت کار هیچ‌گو‌نه
تلاشی برای بازگشت به کار این کارگران انجام نداد.
از روز جهانی کارگر در ١١ اردیبهشت ١٣۹۴ تا روز جهانی کارگر
امسال، کارگران ایران راه ناهموار و سختی را گذراندند. راهی که هنوز به نقطه روشن
یا حتی کورسویی از روشنایی هم نرسیده است. این شرایط عقب‌نشینی بیش‌تر فعالان و
تشکل‌های کارگری از مواضع‌شان را به آن‌ها تحمیل کرده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر