پیمان‌نامه منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
| پیمان‌نامه منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای | |||
|---|---|---|---|
 | |||
کشورهای جهان برپایه شرکت در پیمان منع گسترش سلاح های اتمی
| |||
| امضا شده | ۱ ژوئیه ۱۹۶۸ | ||
| مکان | نیویورک، ایالات متحده آمریکا | ||
| تاثیرگذاری | ۵ مارس ۱۹۷۰ | ||
| وضعیت | تصویب شده توسط اتحاد جماهیر شوروی، بریتانیا، ایالات متحده و ۴۰ دولت امضا کننده دیگر. | ||
| گروه‌ها | ۱۸۹ (فهرست کامل) امضا نکرده‌ها: هند، اسرائیل، پاکستان، سودان جنوبی | ||
| ضامن | دولت ایالات متحده آمریکا، بریتانیا و اتحاد جماهیر شوروی | ||
| زبان‌ها | انگلیسی، روسی، فرانسوی، اسپانیایی و چینی | ||
 Nuclear Non-Proliferation Treaty در ویکی‌نبشته | |||
پیمان‌نامه منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای، معاهده عدم اشاعه هسته‌ای یا ان‌پی‌تی(به انگلیسی: Non-Proliferation Treaty)، در دوران جنگ سرد (۱۹۶۸ (میلادی)) برابر با۱۳۴۷شمسی) به صورت محدود بین چند کشور جهان منعقد شد. این پیمان کشورهای جهان را به دو طبقه برخوردار (کشورهای دارای سلاح هسته‌ای) و غیربرخوردار (کشورهای فاقد سلاح هسته‌ای) تقسیم می‌کند.[۱]
طبق تعریف کشورهای برخوردار، شامل کشورهایی هستند که تا پیش از اول ژانویه ۱۹۶۷ (میلادی)برابر با ۱۱ دی ۱۳۴۷ سلاح هسته‌ای یا دیگر وسایل منفجره هسته‌ای را تولید و منفجر کرده باشند طبق این تعریف چین، فرانسه، روسیه، انگلیس و آمریکا (اعضای دائمی شورای امنیت) به طور رسمی دارای سلاح هسته‌ای شدند.[۱]
تا کنون ۱۸۸ کشور جهان با امضای آن به پیمان‌نامه پیوسته‌اند. هند و پاکستان، و نیز اسرائیل این پیمان‌نامه را نپذیرفته‌اند. کره شمالی نیز پس از نقض پیمان در نهایت از این پیمان‌نامه خارج شد.
طبق این معاهده کشورهای دارای سلاح هسته‌ای نباید به طور مستقیم یا غیرمستقیم به کشورهای غیربرخوردار در راه تحصیل این سلاح کمک کنند و کشورهای غیربرخوردار متعهد می‌شوند تا در این راه تلاش نکنند، هر چند به موجب ماده ۴برخوردارها متعهد شده‌اند که فناوری هسته‌ای صلح آمیز را در اختیار غیربرخوردارها قرار دهند.[۱]
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر